2017.05.21. Gud er som ein pottemakar som formar vårt idre menneske som eit leirkar.

Innleiing ved ein ung mann.

DMR 15,10 – DMR 15,19 Mennene i Juda spurde: “Kvifor kjem de hit og tek på oss?” Dei svara: “Vi vil binda Samson og gjera like eins med han som han har gjort med oss.” 11 Då fór tre tusen judearar ned til Etam-juvet og sa til Samson: “Veit du ikkje at filistarane rår her i landet? Kvifor har du då gjort oss dette?” Han svara: “Som dei gjorde mot meg, så har eg gjort mot dei.” 12 Då sa dei: “Vi er komne hit for å binda deg og gje deg i hendene på filistarane.” Samson sa: “Gjer eid på at de ikkje vil slå meg i hel.” 13 Dei svara: “Nei, vi vil berre binda deg og gje deg i hendene deira; vi vil ikkje drepa deg.” Så batt dei han med to nye reip og førte han opp or juvet. 14 Då Samson kom til Leki, sprang filistarane imot han med høge rop. Då kom Herrens Ande over han. Reipa om armane hans vart som brend tråd, og banda datt av hendene hans som om dei var morkna. 15 Så fann han eit friskt kjakebein av eit esel; det greip han og slo i hel tusen mann med det. 16 Då sa Samson: “Med eselkjaken slo eg dei i haugevis; med eselkjaken slo eg tusen mann.” 17 Då han hadde sagt dette, kasta han kjakebeinet frå seg. Sidan kalla dei den staden Kjakebeinhaugen. 18 Men så vart Samson brennande tyrst, og han ropa til Herren: “Du har hjelpt tenaren din til å vinna denne store sigeren. Skal eg no døy av torste og falla i hendene på dei uomskorne?” 19 Då opna Gud den hola som er i Leki, og det rann vatn ut or henne. Samson fekk drikka, livskrafta kom att, og han kvikna til. Difor kalla dei kjelda Roparkjelda; ho er enno i Leki.

Så sa han nokre ord om Samson og Dalila, ho var ei filistarjente som han hadde vorte glad i, så ho vart kjærasten hans eller kona hans, men filistaran brukte henne til å lokke han til å avsløre kvar han hadde styrken sin ifrå, slik at han skulle miste den og dei kunne ta han til fange (Dmr.16).

Dette vert brukt symbolsk om åndskampen i den nye pakta. Vi skal verte fylte av den Heilage Ande og verte sterke i Herren og hans veldes kraft og bruke Andens sverd som er Guds Ord.

Tale ved Håkon Martinsen.

Håkon tok oppatt tråden frå førre møte, då han talte om at det skulle komme vatn i den dalen, sjølv om dei ikkje skulle noko teikn som varsla dei om det, dei skulle ikkje sjå kvar det kom ifrå.

1KO 2,1 – 1KO 2,16 {GUDS LØYNDOM ER OPENBERRA} Då eg kom til dykk, brør, forkynte eg ikkje Guds vitnemål med meisterskap i talekunst eller visdom. 2 For eg ville ikkje vita av noko anna hjå dykk enn Jesus Kristus og han krossfest. 3 Veik, redd og skjelvande var eg mellom dykk. 4 Og det var ikkje med overtalande argument og visdomslære eg bar fram ordet og bodskapen, men med provføring av Ande og kraft. 5 For eg ville ikkje at trua dykkar skulle byggja på menneskevisdom, men på Guds kraft. 6 Likevel forkynner vi òg ein visdom, for dei som er mogne. Det er ein visdom som ikkje høyrer denne verda til eller herrane i denne verda, dei som går til grunne. 7 Nei, vi talar Guds visdom, som er ein løyndom; han var duld, men før tidene tok til, hadde Gud fastsett at den skulle føra oss fram til herlegdomen. 8 Denne visdomen har ingen av herrane i verda kjent til. Hadde dei kjent han, hadde dei ikkje krossfest herlegdomens Herre. 9 Men det står skrive: Det auga ikkje såg, det øyra ikkje høyrde, det som ikkje kom opp i nokon mennesketanke, alt det Gud har gjort ferdig for dei som elskar han, 10 det har Gud openberra for oss ved sin Ande. For Anden granskar alle ting, jamvel djupnene i Gud. 11 Kven veit kva som bur i mennesket utan ånda som er i mennesket? Så veit heller ingen annan enn Guds Ande kva som bur i Gud. 12 Men vi har ikkje fått den ånd som høyrer verda til, men den Ande som er frå Gud, så vi skal skjøna kva Gud i sin nåde har gjeve oss. 13 Og dette talar vi om, ikkje med ord som menneskeleg visdom har lært oss, men med ord vi har lært av Anden. For det som høyrer Anden til, tolkar vi med Andens eigne ord. 14 Men det mennesket som ikkje har Anden, tek ikkje imot det som høyrer Guds Ande til. Det er ein dårskap for han, og han kan ikkje forstå det; dette kan berre dømast om på åndeleg vis. 15 Men det mennesket som har Anden, kan døma om alt, men sjølv kan han ikkje dømast av nokon. 16 For kven kjende Herrens hug, så han kunne gje han råd? Men vi har Kristi hug.

SLM 23,1 – SLM 23,6 {HERREN ER MIN HYRDING} Ein Davids-salme Herren er min hyrding, det vantar meg ingen ting. 2 Han lèt meg liggja i grøne enger; han fører meg til vatn der eg finn kvile, 3 og gjev meg ny kraft. Han leier meg på dei rette stigar for sitt namn skuld. 4 Om eg så går i dødsskuggens dal, ottast eg ikkje for noko vondt. For du er med meg. Din kjepp og din stav, dei trøystar meg. [i dødsskuggens dal: kan òg setjast om “i mørkaste dal”.] 5 Du dukar bord åt meg framfor augo på mine fiendar. Du salvar mitt hovud med olje; mitt staup fløder over. [mitt staup: -> 16, 5.] 6 Berre godleik og miskunn skal fylgja meg alle mine dagar, og eg skal bu i Herrens hus i lange tider.

Så sa han noko om dronning Vasjti som trossa kongen og ikkje ville komme og danse for han i selskapet, her var alt gjort klart og han ville sjå hennar fagre skikkelse danse framfor dei, men så kom ho ikkje (Ester.1).

Tungetale ved Karl, tyding ved Håkon.

For eg har sett framfor deg ei open dør og der er ingen som kan lukke den til, for det er eg, Herren, som har opna den opp. Og det er eg, Herren, som er det levande vatn og det er eg, Herren, som er kjelda. Derfor kan du få lov til å komme og drikke av frelsens kjelde. Og med glede kan du berre ause på. Og eg, Herren, skal fylle deg, så det flyt over. Eg vil forme deg, eg vil danne deg. Slik at du blir til det karet eg, Herren, ynskjer du skal vere. Har det gått i stykker for deg, så er eg pottemakaren. Eg legg deg opp på nytt igjen. Det er ikkje eit anna kar, men det er karet, same karet som gjekk i stykker, men eg, Herren, skal forme det igjen, slik som eg vil du skal vere. Du skal kjenne at eg som byrja, eg vil fullføra det. For eg er alfa og omega, byrjinga og enden.

Søk meg i denne tid og du skal finne meg. Ja, du skal kalle på meg på nødens dag og eg Herren, eg vil frelse deg ut av vanskane, av håpløysa. Eg vil gjere det slik i ditt hjerte og di ånd, at du skal ikkje sjå på omstenda og verte motlaus, men du skal sjå opp til meg og du skal stråle av glede. For eg, Herren, har frelst deg, eg har teke deg ved di hand og der er ingen som kan rive deg ut av mi allmakts hand. Eg vil leie deg, eg vil føre deg, eg skal fylle deg så det flyt over. For min Ande har du fått og eg skal fylle deg og det flyt over.

Aktuelle bibelvers.

Ja, det minner oss om mange av dei same bibelversa som sist og her er berre å følgje på med fleire.

1KO 1,25 For Guds dårskap er visare enn visdomen åt menneska, og Guds vanmakt er sterkare enn styrken åt menneska.

1KO 15,43 Det vert sått i vanære, det står opp i herlegdom. Det vert sått i vanmakt, det står opp i kraft.

2KO 11,30 Om eg endeleg skal rosa meg, vil eg rosa meg av mi vanmakt.

2KO 12,5 Denne mannen vil eg rosa meg av, men av meg sjølv vil eg ikkje rosa meg, utan av mi vanmakt.

2KO 12,9 – 2KO 12,10 Men Herren sa til meg: “Min nåde er nok for deg, for mi kraft vert fullenda i vanmakt.” Difor vil eg helst rosa meg av mi vanmakt, så Kristi kraft kan bu i meg. 10 Og difor er eg, for Kristi skuld, ved godt mot i vanmakt, i hard medferd, i naud, i forfylging, i trengsler. For når eg er veik, då er eg sterk.

2KO 13,4 For om han vart krossfest i vanmakt, så lever han i Guds kraft. Vi òg er vanmektige i han, men vi skal leva med han i Guds kraft hjå dykk.

ÅPE 3,7 – ÅPE 3,13 {TIL FILADELFIA} Skriv til engelen for kyrkjelyden i Filadelfia: Dette seier Den Heilage og Sannferdige, han som har Davids nykel, han som opnar så ingen kan stengja, og stengjer så ingen kan opna: 8 Eg veit om gjerningane dine. Sjå, eg har sett framfor deg ei opna dør, som ingen kan stengja. For du har lita kraft, og likevel har du halde fast på mitt ord og ikkje fornekta mitt namn. 9 Sjå, eg lèt nokre koma frå Satans synagoge, av dei som lyg og seier dei er jødar, men ikkje er det. Dei skal koma og kasta seg ned for føtene dine, og dei skal skjøna at eg har elska deg. 10 Du har halde fast på mitt ord om tolmod. Difor vil eg halda fast på deg i den prøvingstid som skal koma over heile verda, for å prøva dei som bur på jorda. 11 Eg kjem snart. Hald fast på det du har, så ingen skal ta krona di! 12 Den som sigrar, han vil eg gjera til ei søyle i min Guds tempel, og han skal aldri meir gå ut derifrå. Eg vil skriva min Guds namn på han og namnet på min Guds by – det nye Jerusalem, som kjem ned frå himmelen, frå min Gud – og like eins mitt eige nye namn. 13 Den som har øyro, han høyre kva Anden seier til kyrkjelydane!

JES 29,15 – JES 29,16 {KRUSMAKAREN OG LEIRA} Ve dei som nede i det djupe løyner for Herren det dei har føre! Dei gjer sine gjerningar i mørkret og seier: “Kven ser oss, kven veit om oss?” 16 Kor bakvendt de tenkjer! Skal ikkje krusmakaren aktast høgare enn leira? Kan verket seia om handverkaren: «Han har ikkje laga meg,” og kjeraldet om krusmakaren: “Han skjønar seg ikkje på slikt?”

JER 18,1 – JER 18,6 {LEIRA I HANDA PÅ KRUSMAKAREN} Dette er det ordet som kom til Jeremia frå Herren: 2 “Stå opp og gå ned til krusmakarens hus! Der skal du få høyra orda mine.” 3 Så gjekk eg ned til krusmakaren, som stod og arbeidde ved dreieskiva. 4 Når det kjeraldet han heldt på med, vart mislukka – slikt hender med leira i ein krusmakars hand – så gjorde han det om att og laga eit anna kjerald, som han ville ha det. 5 Då kom Herrens ord til meg, og det lydde så: 6 Skulle ikkje eg kunna gjera med dykk, Israels ætt, like eins som denne krusmakaren gjer med leira? lyder ordet frå Herren. Som leira i krusmakarens hand, så er de i mi hand, Israels ætt.

ÅPE 1,8 Eg er Alfa og Omega, seier Gud Herren, han som er og som var og som kjem, Den Allmektige. [Alfa og Omega: fyrste og siste bokstaven i det greske alfabetet. Sjå 22, 13.]

ÅPE 21,6 Så sa han til meg: “Det har hendt! Eg er Alfa og Omega, opphavet og enden. Eg vil gje den tyrste av kjelda med livsens vatn for inkje.

ÅPE 22,13 Eg er Alfa og Omega, den fyrste og den siste, opphavet og enden.

ÅPE 7,17 For Lammet, som står midt framfor kongsstolen, skal vera hyrdingen deira og føra dei til kjelder med livsens vatn, og Gud skal turka kvar tåre frå augo deira.”

ÅPE 22,1 {LIVSENS VATN OG LIVSENS TRE} Engelen synte meg ei elv med livsens vatn; klår som krystall renn ho ut frå kongsstolen til Gud og Lammet.

ÅPE 22,17 Anden og brura seier: “Kom!” Og den som høyrer det, skal seia: “Kom!” Den som tyrstar, skal koma, og den som vil, skal få livsens vatn for inkje.

JES 12,2 – JES 12,3 Sjå, Gud er mi frelse, eg er trygg og ottast ikkje. For Herren er mi kraft og min styrke, og han har vorte mi berging. 3 Med fagnad skal de ausa vatn or frelseskjeldene.

JER 2,13 For to vonde ting har folket mitt gjort: Dei har gått bort frå meg, kjelda med levande vatn, og hogge seg brunnar, leke brunnar som ikkje held vatn.

JER 17,13 Herre, du Israels von, alle som går bort frå deg, skal verta til skammar; dei som vik frå deg i landet, skal skrivast opp. For dei har gått bort frå Herren, kjelda med levande vatn.

SLM 23,5 Du dukar bord åt meg framfor augo på mine fiendar. Du salvar mitt hovud med olje; mitt staup fløder over. [mitt staup: -> 16, 5.]

SLM 16,5 Herre, du er min del og mitt staup, det er du som fastset min lut. [mitt staup: bilete på den godleiken Herren syner.] [lut, del, arv (v. 6): Orda vert elles nytta når det er tale om å dela opp landet (4 Mos 18, 20); her i overført, åndeleg meining.]

SLM 23,5 Du dukar bord åt meg framfor augo på mine fiendar. Du salvar mitt hovud med olje; mitt staup fløder over. [mitt staup: -> 16, 5.]

JER 29,13 – JER 29,14 Når de søkjer meg, skal de finna meg. Ja, søkjer de meg av eit heilt hjarta, 14 lèt eg dykk finna meg, seier Herren. Så vil eg venda lagnaden dykkar og samla dykk frå alle dei folk og stader som eg har drive dykk bort til, lyder ordet frå Herren. Og eg vil la dykk koma heim att til den staden eg førte dykk bort ifrå.

SLM 18,7 Då kalla eg på Herren i mi naud og ropa til min Gud. Han høyrde mi røyst frå sitt tempel, til hans øyra nådde mitt rop.

SLM 99,6 Moses og Aron var mellom hans prestar, Samuel mellom dei som kalla på hans namn. Dei ropa til Herren, og han svara;

SLM 105,1 {GUD FØRER FOLKET SITT} Pris Herren, og kalla på hans namn, gjer hans storverk kjende mellom folka!

SLM 116,4 Då kalla eg på Herren: “Å, Herre, berga mitt liv!”

SLM 34,5 – SLM 34,9 Eg søkte Herren, og han svara meg, frå alt som skræmde, berga han meg. 6 Sjå opp til han, og strål av glede, så skal de aldri raudna av skam! 7 Ein stakkar ropa, og Herren gav svar, han frelste han frå alle trengsler. 8 Herrens engel slår leir til vern for dei som har age for Herren, og friar dei ut or fare. 9 Smak og sjå at Herren er god! Sæl er den som flyr til han.

JBS 12,10 Han har kvar levande sjel i si hand og rår over ånda i kvar manns kropp.

SLM 16,9 Difor er det glede i mitt hjarta og jubel i mi sjel; ja, jamvel lekamen kan vera trygg.

SLM 30,13 Difor vil eg av heile mi sjel syngja om deg og aldri teia. Eg takkar deg evig, Herre, min Gud.

SLM 35,10 Då skal eg ropa med kropp og sjel: “Herre, kven er som du, du som friar ein hjelpelaus mann frå den som er sterkare enn han, og bergar ein fattig stakkar frå den som ranar han.”

SLM 42,2 – SLM 42,3 Liksom hjorten stundar etter rennande bekker, såleis stundar mi sjel etter deg, min Gud. 3 Mi sjel tyrstar etter Gud, etter den levande Gud. Når skal eg få koma og stiga fram for hans åsyn?

SLM 42,6 Kvifor er du full av uro, mi sjel, kvifor stormar det i meg? Vent på Gud! For endå ein gong skal eg takka han, min frelsar og min Gud.

SLM 57,9 Vakna, mi sjel, vakna, harpe og lyre! Morgonroden vil eg vekkja.

SLM 62,2 Einast i von til Gud er mi sjel still, mi frelse kjem frå han.

SLM 62,6 Ver still for Gud, mi sjel! Frå han kjem mi von.

SLM 63,2 Gud, du er min Gud, som eg søkjer. Mi sjel tyrstar etter deg, min lekam stundar etter deg i det aude, turre og vasslause landet.

SLM 63,6 Då mettast mi sjel som med feite retter, med jublande lipper prisar eg deg.

SLM 63,9 Mi sjel heng fast ved deg, du held meg oppe med di høgre hand.

SLM 71,23 Mine lipper skal jubla når eg spelar for deg, mi sjel som du har løyst ut, skal jubla.

SLM 73,26 Om kropp og sjel forgår, er Gud for evig mitt berg og min del. [min del: -> 16, 5.]

SLM 103,1 – SLM 103,2 {MI SJEL, LOV HERREN!} Av David. Mi sjel, lov Herren! Ja, alt som i meg er, skal lova hans heilage namn. 2 Mi sjel, lov Herren, gløym ikkje alle hans velgjerningar!

SLM 103,22 Lov Herren, heile hans skaparverk, på alle stader der han rår! Mi sjel, lov Herren!

SLM 104,1 {GUDS VISDOM I SKAPARVERKET} Lov Herren, mi sjel! Stor er du, Herre, min Gud! I høgd og herlegdom har du kledt deg,

SLM 107,5 Dei var svoltne og tyrste og hadde ikkje kraft i si sjel.

SLM 116,7 Kom til ro att, mi sjel, for Herren har gjort vel imot deg!

SLM 119,20 Stendig fortærest mi sjel av lengsle etter dine domar.

SLM 119,81 Mi sjel brenn av lengsle etter di frelse, og eg ventar på ditt ord.

SLM 131,2 Nei, eg har fått mi sjel til å vera still og roleg, som eit lite barn hjå mor si, når det har stilt sin torste. Så er mi sjel i meg.

SLM 143,8 Lat meg høyra om di miskunn om morgonen, for eg set mi lit til deg! Lær meg den veg eg skal gå, for eg lyfter mi sjel til deg.

SLM 146,1 {HERREN TEK SEG AV DEI HJELPELAUSE} Halleluja! Lovsyng Herren, mi sjel!

JES 26,9 Om natta stundar mi sjel etter deg, ja, ånda i meg søkjer deg. Når dei held seg til dine lover på jorda, lærer dei rettferd, dei som bur i verda.

JES 61,10 Eg vil gleda meg storleg i Herren, mi sjel skal jubla i min Gud. For han har kledt meg i frelsesskrud og sveipt meg i rettferds kappe, lik ein brudgom som pryder sitt hovud, lik ei brur som tek på seg sine søljer.

JON 2,8 Då mi sjel var kraftlaus, kom eg Herren i hug, og mi bøn nådde til deg, til ditt heilage tempel.

MLK 2,15 – MLK 2,16 Er det ikkje éin som har skapt henne både med lekam og ånd? Og kva vil så den eine ha? Born som høyrer Gud til. Så akta dykk vel i sjel og hug! Ver ikkje utru mot din ungdoms kone! 16 Eg vil ikkje vita av skilsmål, seier Herren, Israels Gud, og at nokon sveiper sin klednad med valdsferd, seier Herren, Allhærs Gud. Så akta dykk vel i sjel og hug at de ikkje er trulause.

MTT 10,28 Ver ikkje redde dei som drep lekamen, men ikkje kan drepa sjela. Ottast heller han som kan tyna både sjel og lekam i helvete.

MTT 16,26 Kva gagnar det eit menneske om det vinn heile verda, men taper si sjel? Eller kva kan eit menneske gje til vederlag for si sjel?

MTT 22,37 Han svara: “Du skal elska Herren din Gud av heile ditt hjarta og av heile di sjel og av alt ditt vit.

SLM 19,8 Herrens lov er fullkomen, ho gjev sjela nye krefter. Herrens lovbod er å lita på, det gjer den urøynde vis.

SLM 119,130 Dine ord gjev ljos når dei opnar seg, dei gjev den urøynde skjøn.

OSP 1,4 Dei gjev den urøynde klokskap og ungdomen kunnskap og omtanke.

JUD 1,18 – JUD 1,21 Dei sa til dykk: “I dei siste tider skal det koma folk som spottar og lever etter sine eigne ugudelege lyster.” 19 Dette er dei som skaper kløyving mellom dykk; dei har sjel, men Anden vantar dei. 20 Men de, mine kjære, oppbygg dykk på dykkar høgheilage tru og bed alltid i Den Heilage Ande. 21 Hald dykk i Guds kjærleik, medan de ventar på vår Herre Jesu Kristi miskunn, som gjev dykk evig liv.

SLM 138,3 Den dagen eg ropa, svara du meg; du gav meg mot og kraft i sjela.

JOH 10,1 – JOH 10,18 {EG ER DØRA} Sanneleg, sanneleg, det seier eg dykk: Den som ikkje går inn til sauene gjennom døra, men kliv over ein annan stad, han er ein tjuv og ein røvar. 2 Men den som går inn gjennom døra, er hyrding for sauene. 3 For han lèt dørvaktaren opp, og sauene høyrer målet hans. Han kallar sauene sine på namn og leier dei ut. 4 Og når han har fått ut alle sine, går han føre dei, og sauene fylgjer han, for dei kjenner målet hans. 5 Men ein framand vil dei ikkje fylgja, dei rømer frå han; for dei kjenner ikkje målet til den framande.” 6 Denne likninga fortalde Jesus; men dei skjøna ikkje kva ho skulle tyda. 7 Då sa Jesus: “Sanneleg, sanneleg, det seier eg dykk: Eg er døra inn til sauene. 8 Alle som er komne før meg, er tjuvar og røvarar; men sauene høyrde ikkje på dei. 9 Eg er døra. Den som går inn gjennom meg, skal verta frelst, og han skal gå inn og gå ut og finna beite. 10 Tjuven kjem berre for å stela, drepa og øyda. Eg er komen for at de skal ha liv og overflod. 11 {DEN GODE HYRDINGEN} Eg er den gode hyrdingen. Den gode hyrdingen set livet til for sauene. 12 Men leigekaren, som ikkje er hyrding og ikkje eig sauene, han lèt sauene vera og rømer når han ser ulven koma. Og ulven herjar mellom dei og jagar dei frå kvarandre. 13 For han er berre ein leigekar og har ikkje omsut for sauene. 14 Eg er den gode hyrdingen. Eg kjenner mine, og mine kjenner meg, 15 liksom Faderen kjenner meg, og eg kjenner Faderen. Eg set livet til for sauene. 16 Eg har andre sauer òg, som ikkje høyrer denne flokken til. Dei òg må eg leia; dei skal høyra mi røyst, og det skal verta éi hjord og éin hyrding. 17 Difor er det Faderen elskar meg, fordi eg set livet til så eg kan ta det att. 18 Ingen tek livet mitt, eg gjev det friviljug. Eg har makt til å gje det, og eg har makt til å ta det att. Denne oppgåva fekk eg av Far min.”

HEB 6,19 Denne vona er eit trygt og fast anker for sjela. Det når innom forhenget i heilagdomen,

1PE 2,11 {DET KRISTNE LIVET I SAMFUNNET} Eg legg dykk på hjarta, mine kjære, de som no er framande og utlendingar, at de skal sky alle sanselege lyster, som strider mot sjela.

1PE 4,19 Difor skal dei som lid, når det er Guds vilje, overgje si sjel til den trufaste Skaparen og så gjera det gode.

2KO 4,1 – 2KO 4,18 {SKATTEN I LEIRKAR} Difor misser vi ikkje motet; for ved Guds miskunn har vi fått denne tenesta. 2 Vi har sagt frå oss all løynleg og skamleg ferd; vi fer ikkje med knep og forfalskar ikkje Guds ord. Klårt og liketil forkynner vi sanninga, og for Guds åsyn byd vi oss sjølve fram med di vi vender oss til kvar manns samvit. 3 Er då vårt evangelium dult, så er det dult for dei som går fortapt. 4 For denne verdsens gud har blinda hugen åt dei vantruande, så dei ikkje ser ljoset som strålar fram frå evangeliet om Kristi herlegdom, han som er Guds bilete. [denne verdsens gud: djevelen.] 5 Vi forkynner ikkje oss sjølve, vi forkynner Jesus Kristus som Herre og oss som dykkar tenarar for Jesu skuld. 6 For Gud, som sa at ljos skulle skina i mørkret, han har late det skina i våre hjarto, så kunnskapen om Guds herlegdom, som strålar i Kristi åsyn, skal lysa fram. 7 Men vi har denne skatten i leirkar, så den veldige krafta skal vera av Gud og ikkje av oss. 8 Vi er alltid i trengsle, men ikkje i stengsle, tvilrådige, men ikkje fortvila, 9 forfylgde, men ikkje oppgjevne, nedslegne, men ikkje tynte. 10 Alltid ber vi Jesu død med oss i lekamen, så òg Jesu liv skal verta openberra ved vår lekam. 11 For enno medan vi lever, vert vi stadig overgjevne til døden for Jesu skuld, så òg Jesu liv skal verta openberra ved vår døyelege lekam. 12 Såleis er døden verksam i oss, men livet i dykk. 13 Det står skrive: Eg trudde, difor tala eg. Så trur vi òg, og vi talar fordi vi har den same Ande som gjev tru. 14 For vi veit at han som reiste opp Herren Jesus, han skal òg reisa oss opp med Jesus og føra oss fram for seg saman med dykk. 15 Men alt dette hender for dykkar skuld, så nåden skal verta stor og få takkseiinga til å stiga opp frå fleire og fleire – til Guds ære. 16 {TRU OG VON} Difor misser vi ikkje motet. Om vårt ytre menneske går til grunne, så vert det indre fornya dag for dag. 17 Dei noverande trengslene er lette, og dei skaper for oss ein evig rikdom på herlegdom som er mykje, mykje større. 18 Vi har ikkje det synlege for augo, men det usynlege. For det synlege er forgjengeleg, det usynlege evig.

2KO 5,1 – 2KO 5,10 For vi veit at om vår lekams jordiske hus vert nedrive, så har vi i himmelen ein bygning som er av Gud, eit evig hus som ikkje er gjort med hender. [telt: vanleg bilete på lekamen.] 2 Medan vi er her, sukkar og lengtar vi etter å verta overkledde med vår bustad frå himmelen. [overkledde: med den nye lekamen etter oppstoda.] 3 For når vi er kledde i den, skal vi ikkje verta ståande nakne. 4 Så lenge vi er i vårt jordiske telt, sukkar vi under børa. For vi vil ikkje verta avkledde, men overkledde, så det døyelege kan verta gløypt av livet. 5 Den som har gjort oss budde til dette, er Gud, som har gjeve oss Anden til pant. 6 Difor er vi alltid frimodige, endå vi veit at så lenge vi er heime i lekamen, er vi borte frå Herren. 7 For vi ferdast i tru, ikkje i syn. 8 Men vi er ved godt mot og vil heller flytta bort frå lekamen og heim til Herren. 9 Difor, anten vi er heime eller borte, set vi vår ære i å vera han til hugnad. 10 For vi skal alle fram for Kristi domstol, så kvar kan få att for det han har gjort medan han var i lekamen, anten godt eller vondt.

NEH 8,10 Så sa Esra til dei: “Gå no heim, et feite retter og drikk søt vin! Send òg noko av det til dei som ingen dukar bord for. For denne dagen er helga til vår Herre. Ver ikkje sorgfulle! For gleda i Herren er dykkar styrke.”

SLM 35,9 Men eg skal jubla i Herren og gleda meg over hans frelse.

HAB 3,18 Men eg vil gleda meg i Herren, jubla over Gud, min frelsar.

SLM 73,23 – SLM 73,28 Men eg vert alltid verande hjå deg, du har gripe mi høgre hand. 24 Du leier meg med ditt råd, og sidan tek du meg opp i herlegdom. 25 Kven har eg elles i himmelen? Når eg berre har deg, har eg ikkje hug til noko på jorda. 26 Om kropp og sjel forgår, er Gud for evig mitt berg og min del. [min del: -> 16, 5.] 27 Sjå, dei som held seg borte frå deg, går til grunne, du gjer ende på alle som er utrue mot deg. 28 Men for meg er det godt å vera nær Gud. Eg tek mi tilflukt til Herren. Eg vil vitna om alle dine gjerningar.

1PE 2,19 – 1PE 2,25 Om nokon finn seg i ufortent liding fordi han kjenner seg bunden til Gud i samvitet, så har Gud hugnad i det. 20 For kva er det å rosa seg av om de toler straff når de har gjort noko gale? Men om de tek det med tol når de gjer godt og endå må lida, då er det til hugnad for Gud. 21 Det var dette de vart kalla til. For Kristus leid for dykk og gav dykk eit føredøme, så de skulle fylgja i hans fotefar. 22 Han gjorde ikkje synd, og det fanst ikkje svik i hans munn. 23 Han skjelte ikkje att når han vart utskjelt, han truga ikkje når han leid, men overlét si sak til han som dømer rettferdig. 24 Han bar syndene våre på lekamen sin opp på krosstreet, så vi skulle døy bort frå syndene og leva for rettferda, og ved hans sår har de fått lækjedom. 25 De var som bortkomne sauer, men no har de vendt om til han som er hyrding og tilsynsmann for sjelene dykkar.

1KO 15,35 – 1KO 15,58 Men no kunne einkvan seia: “Korleis står dei døde opp; kva slag lekam har dei?” 36 Du uvituge menneske! Det du sår, vert ikkje til nytt liv utan at det døyr. 37 Og det du sår, er ikkje det akset som veks opp, men eit nake korn, anten det er av kveite eller av anna såkorn. 38 Men Gud lèt det få den skapnad som han har vilja, kvart slag korn sin eigen skapnad. 39 Ikkje alt kjøt er av same slag. Det er eitt slag kjøt i menneske, eitt i fe, eitt i fugl, eitt i fisk. 40 Og det finst himmelske lekamar og jordiske lekamar; ein glans har dei himmelske, ein annan dei jordiske. 41 Ein glans har sola, ein annan har månen, og ein annan stjernene. Den eine stjerna lyser med klårare glans enn den andre. 42 Såleis er det òg med oppstoda frå dei døde. Det som vert sått, er forgjengeleg. Men det som står opp, er uforgjengeleg. 43 Det vert sått i vanære, det står opp i herlegdom. Det vert sått i vanmakt, det står opp i kraft. 44 Det vert sått ein lekam som hadde sjel; det står opp ein åndeleg lekam. Så visst som det finst ein lekam med sjel, finst det òg ein åndeleg lekam. 45 Såleis står det skrive: Det fyrste mennesket, Adam, vart til ei levande sjel. Den siste Adam vart ei ånd som gjev liv. 46 Det åndelege var ikkje det fyrste, men det sjelelege. Så kom det åndelege. 47 Det fyrste mennesket var frå jorda og skapt av jord; det andre mennesket er frå himmelen. 48 Slik som det jordiske mennesket var, så er òg dei jordiske, og slik som den himmelske er, så skal òg dei himmelske vera. 49 Og liksom vi har bore biletet av den jordiske, så skal vi òg bera biletet av den himmelske. 50 Men det seier eg, brør: Kjøt og blod kan ikkje arva Guds rike, og forgjengelegdom skal ikkje arva uforgjengelegdom. 51 Sjå, eg seier dykk ein løyndom: Vi skal ikkje alle sovna av, men vi skal alle verta omskapte, 52 i hast, i ein augneblink, når den siste luren ljomar. For luren skal ljoma, og dei døde skal stå opp uforgjengelege, og vi skal verta omskapte. 53 For dette forgjengelege må verta ikledt uforgjengelegdom, og dette døyelege ikledt udøyelegdom. 54 Men når dette forgjengelege er ikledt uforgjengelegdom, og dette døyelege er ikledt udøyelegdom, då vert det ordet oppfylt som står skrive: Døden er gløypt og sigeren vunnen. 55 Død, kvar er din brodd? Død, kvar er din siger? 56 Brodden i døden er synda, og krafta i synda er lova. 57 Men Gud vere takk, som gjev oss siger ved vår Herre Jesus Kristus! 58 Difor, mine kjære brør, ver støe og urikkande; gjer alltid framsteg i arbeidet for Herren! For de veit at arbeidet dykkar i Herren ikkje er fåfengt.

Kommentar.

Samson og Dalila.

Mitt forhold til henne Virtuella har vore som forholdet mellom Samson og Dalila, ho har ikkje vore interessert i noko kjærleiksforhold eller ekteskap, ho har i staden vore interessert i å gjere meg kraftlaus, så visse verdslege, politiske interesser kunne få makt over meg og livet mitt.

Kongens kall.

Ja, kongen hadde laga til eit flått selskap og bad dronninga om å komme og danse for dei. Det skulle sikkert vere eit høgdepunkt i selskapet og venteleg skulle det vere eit høgdepunkt for henen også. Men så kom ho ikkje. Og så veit vi korleis det gjekk, ho fekk ikkje stige fram for han seinare heller. Ester vart dronning i staden for henne og så ser vi kor viktig det vart for henne og for jødane at ho steig fram for han.

Det verka som Håkon brukte dette med tanke på vårt forhold til Kristus. Ja, det får meg til å tenke på det som er sagt i Høgsongen om brudgomen som kalla på bruda for å få henne med ut, songtida var komen (bodskapen førre helg). Og likninga om brurmøyane.

Skatten i leirkaret, det indre mennesket, sjela.

Når Håkon tala om dette, sa han også noko om gullstaup som vart brukt i eit slikt selskap. Vi skulle ikkje vere leirkar, men gullstaup. Eg følgde ikkje så godt med, så eg veit ikkje heilt kvar han hadde det ifrå, om han tenker seg at det er i æva eller kva? Men i følgje dei bibelversa eg har sitert, så er vi leirkar, dei er skrøpelege, men Paulus rosa seg av si vanmakt, så Krist kraft kunne bu i han. Vi har ein skatt i leirkar, så den rike krafta skal vere av Gud og ikkje av oss. Vi ber med oss Jesu død i vår lekam, så hans liv skal verte openberra i oss. Vi får kjenne kreftene av Jesu oppstode frå dei døde. Det ytre menneske går til grunne, men det indre vert fornya. Det er leirkaret som som Gud formar som leiren på dreieskiva. Vi har ein skatt i leirkar og det er den Anden og den krafta Gud gjev oss. Og vi skal stå opp i Gud kraft.

Men kva er dette leirkaret eigentleg? Det er ikkje akkurat kroppen heller, ikkje genane, for dei er dei same heile livet, om ikkje nokon har vorte lærkte frå ein genetisk sjukdom då. I 2.Kor.2 er lekamen kalla vårt jordiske hus og vi skal verte overkledde i vår bustad frå himmelen. Sjela bur i huset og den vert frelst for æva.

Er det indre menneske sjela? Ordet ”sjel” og ”indre menneske” vert brukt på ulike måtar, i ulike samanhangar, med ulike verb. Gud skapte mannen av mold frå makra og bles livets ande i nasa hans, så han vart til ei levande sjel. Han gjenføder oss, så vi vert fødde av vatn og Ande og det som er født av Anden er ånd. Han skaper vårt indre menneske og bygg oss opp i vårt indre menneske. Han frelser vår sjel, den får drikke av frelseskjelda, livets vatn, han gjev ånd og liv til vår sjel. Han er hyrding og tilsynsmann for vår sjel, den er sauen han gjeter og leier til dei grøne markene og til vatn der den finn kvile. Kva gagnar det eit menneske om det vinn heile verda, men taper si sjel, så slik sett er sjela det mest dyrebare vi har, men Herren frelser den, han er det levande vatnet som gjev liv til vår sjel og frelser den for æva. Så den Anden, livet og krafta han gjev oss i vårt indre menneske, er skatten i leirkaret. Men leirkaret er likevel ikkje akkurat det same som sjela, leirkaret er vårt indre menneske, det er skrøpeleg, slik som det viser seg ved at vårt ytre menneske er skrøpeleg, slik det viser seg ved at vi kjem i vanskar, vert forfølgde. Men i det neste livet, etter oppstoda frå dei døde, er vi ikkje lenger så skrøpelege.

Jesus er hyrding og tilsynsmann for vår sjel, men den Duglause Hyrdingen gjætte slaktesauene for sauehandlarane.

Men så talte Håkon som om der var ein motsetnad mellom det sjelelege menneske og Anden og eg finn berre eitt bibelvers med ein slik motsetnad og det er om menenske som har sjel, men som ikkje har ånd:

JUD 1,17 – JUD 1,23 {VER VAKNE OG SAMHUGA!} Men de, mine kjære, kom i hug dei ord som vår Herre Jesu Kristi apostlar føreåt har tala. 18 Dei sa til dykk: “I dei siste tider skal det koma folk som spottar og lever etter sine eigne ugudelege lyster.” 19 Dette er dei som skaper kløyving mellom dykk; dei har sjel, men Anden vantar dei. 20 Men de, mine kjære, oppbygg dykk på dykkar høgheilage tru og bed alltid i Den Heilage Ande. 21 Hald dykk i Guds kjærleik, medan de ventar på vår Herre Jesu Kristi miskunn, som gjev dykk evig liv. 22 Dei som tvilar, skal de ha medkjensle med, 23 andre skal de riva ut or elden og berga. Atter andre skal de ta dykk av, men ver varsame så de jamvel skyr kappa som dei har flekka til i si sanselege lyst.

Så eg prata litt med han etterpå og det som Paulus kalla kjøtet som står Anden imot, det kalla han det sjelelege mennesket, den gamle vonde naturen altså. Dette syntest eg var rart, for Gud er då ikkje fiendtleg til vår sjel! Han skapte mannen av mold frå marka og bles livets ande i nasa hans, så han vart til ei levande sjel. Det er Djevelen som er sjelefienden, han vil drepe den. Men den sanne og levande Gud, han vil frelse den for æva, han gjev den ånd og liv og vekker den opp til samfunn med seg, i samsvar med 1.Mos.2 og slik handlar det også om at han skaper oss. Vår sjel er verdifull både for oss og for Gud, den har verdi for æva. Gud frelser oss i Kristus Jesus og gjev oss evig liv. Jesu er hyrding og tilsynsmann for vår sjel, han gjev den ånd og liv og frelser den for æva.

Så eg sa til han at vi skal glede oss framfor alt over at våre namn er oppskrivne i livsens bok i himmelen. For meg er det det som utløyser nådestraumane i mitt liv. Eg skal glede meg i Herren alltid og gleda i Herren er min styrke.

Jesus er hyrding og tilsynsmann for vår sjel, han er den gode hyrdingen som leier sauene til grøne enger og vatn der dei finn kvile, han sette livet til for sauene, han gjev oss brødet frå himmelen, det er mat for vår sjel, han gjev oss ånd og liv. Han gjev liv til vår sjel og vekker oss opp til liv i samfunn med seg. Det er då nettopp dette som er det verdifulle og varige som vi arbeider for. Då blir det no så tydeleg at vi har sjel.

KOL 3,4 Men når Kristus, vårt liv, openberrar seg, skal de òg openberrast i herlegdom saman med han.

Likar ikkje denne predikanten det? Likar han ikkje at vi har sjel? Det har eg vanskeleg for å tru. Her trur eg han må tenke seg om ein gong til. Som Phil Collins syng i ein av sine songar:” Think twice, it’s just another day in paradise”.

Det er nok heilt andre interesser som er verksame i bakgrunnen og i kulissane, den Duglause Hyrdingen som gjætte slaktesauene for sauehandlarane, dei som vil gjere krav på sauene for å selje dei og tene pengar på det. Interessa av å selje sjelene og tene pengar på det.

Kva er dette for noko? Er det ormen som prøver å lokke dykk med at dersom de et av kunnskaptreet, så skal de verte liksom Gud og kjenna godt og vondt?

EFE 6,10 – EFE 6,20 {GUDS FULLE RUSTNING} Til sist: Vert sterke i Herren og i hans veldige kraft! 11 Ta Guds fulle rustning på, så de kan stå dykk mot djevelens lumske åtak. 12 For vi har ikkje strid mot kjøt og blod, men mot makter og herredøme, mot verdsens herrar i dette mørkret, mot vondskapens åndehær i himmelrømda. 13 Ta difor Guds fulle rustning på, så de kan gjera motstand på den vonde dagen, vinna over alt og verta ståande. 14 Så stå då med sanninga til belte om livet og rettferda til brynje, 15 og lat fredens evangelium gjera dykk budde til å gå i strid. 16 Ta framfor alt trua til skjold! Med det kan de sløkkja alle gloande piler frå den vonde. 17 Og ta frelsehjelmen og Andens sverd som er Guds ord. 18 Gjer dette i bøn, og legg alt fram for Gud! Bed alltid, i Anden! Vak og hald ut i bøn for alle dei heilage. 19 Bed for meg òg, at eg må få dei rette ord når eg skal tala, så eg med frimod kan forkynna løyndomen i evangeliet, 20 som eg er sendebod for her i fengslet òg. Bed om at eg ved evangeliet må få frimod til å tala som eg skal.

Gleda i Herren er min styrke.

I slutten av møtet erkjente eg i mitt sinn og mi ånd for Gud at eg gleda meg framfor alt over at mitt namn var skrive i livets bok i himmelen, at han har frelst mi sjel, han har då sagt eg skal gleda meg i hans frelse, så vil han gje meg det som mitt hjarte attrår. Liksom Paulus ville eg heller rose meg av mi vanmakt, så Kristi kraft kunne by i meg, eg har lite kraft, men har ikkje fornekta hans namn og han har sett framfor meg ei opna dør, slik som han nyst har sagt til meg. Då kom denne bodskapen og då sa han dette igjen.

Så eg er i alle fall eit sjeleleg menneske, men mi sjel gleder seg i Herren og hans frelse. Mi sjel lovpris Herren og gløym ikkje alle hans velgjerningar.

SLM 103,2 Mi sjel, lov Herren, gløym ikkje alle hans velgjerningar!

SLM 35,9 Men eg skal jubla i Herren og gleda meg over hans frelse.

HAB 3,18 Men eg vil gleda meg i Herren, jubla over Gud, min frelsar.

Han kritiserer at der er nokon som seier ”eg, eg, eg, eg”. Men i desse bodskapane som kjem gjennom tyding av tungetale, seier Herren for det aller meste ”du”, av og til talar han til oss alle og til fleire. Så når eg opplever at han talar til meg, så erkjenner eg det og takkar han for det. Eg seier til mi sjel:” Lov Herren og gløym ikkje alle hans velgjerningar, mot deg, det vil seie mot meg. Er der då verkeleg nokon som ikkje likar det, som ikkje vil høyre snakk om det, så eg heller skal gløyme det?

Kva med å vere sosial, kva med mine sosiale eigenskapar? Det har eg svart på i dokumnetet

KORLEIS TRU PÅ GUD OG TENKE NATURVITSKAPLEG, KORLEIS VERE LIBERAL OG SOSIAL?

Same karet, om det gjekk i stykker, så skaper han det om.

Jesu er med meg i kvardagen og eg tenkte meg at han soleis ville leie meg, så eg fann meg ei kon. Men så sa han at han er komen nær, så eg treng ikkje flyge rundt. Eg, som har tungt å bere, får komme til han og finne kvile. Så eg forstod at han ville gje meg ei kone i kyrkjelyden. Så eg resonnerte slik som tidlegare, ho Virtuella avslo mitt frieri og ville ikkje snakke med meg eller ha noko meir med meg å gjere. Eg fekk ikkje eing gong lov til å formulere eit skikkeleg frieri, det verka som om ho vart fornærma for at eg i det heile teke kunne tenke emg at eg hadde nokon som helst sjanse med henne. Kvifor? Tilhøyrde ho ei lærd overklasse og såg på meg som ei ulærd underklasse, som ei pariakaste medan ho tilhøyrde ei høgare kaste. Det kunne eg berre spekulere på. Men noko slikt skilje er der ikkje i ein kristen kyrkjelyd. Ho har i alle fall for lengst gifta seg med ein annan mann. Men ho ”Miss Oslo 1990” har eg ikkje snakka med og eg veit ikkje noko meir om henne anna enn dei svara Jesus har gitt meg når eg har bedt for henne og takka han for at han elskar henne og frelser henne for æva og gjev henne evig liv. Så tidlegare på søndagen skreiv eg i ein e-post til Maranata at no ville eg be han gje meg henne til kone i staden, slik ville eg be for møtet til kvelden.

Då rekna eg med å få svar, så eg fekk det avklart. Og Jesus svarde meg at har leirkaret gått i stykker, så tek han det opp att, og formar det på nytt. Så han formar det av same leirklumpen altså. Javel, då konkluderer eg med at det likevel er henne Virtuella han gjev meg til kone.

1PE 3,1 – 1PE 3,7 {ORD TIL EKTEFOLK} Like eins skal de gifte kvinner vera mennene dykkar underordna. Så kan dei mennene som står Ordet imot, verta vunne, ikkje med ord, men med det liv kona lever, 2 når dei ser dykkar reine ferd i age for Gud. 3 Lat ikkje ytre stas, hårflettingar, gullkjeder eller fine klede vera dykkar prydnad, 4 men det indre, løynde menneske, den mjuke og stille ånd, som er uforgjengeleg og gjæv for Gud. 5 For slik prydde dei heilage kvinnene seg før i tida, dei som sette si lit til Gud. Dei var mennene sine underordna, 6 liksom Sara var lydig mot Abraham og kalla han herre. Og hennar born har de vorte når de gjer det gode og ikkje lèt noko skræma dykk. 7 Like eins de menn: Ver skjønsame i samlivet med kona, som er den veikaste av dykk. Vis henne ære, for saman skal de arva nåden og livet. Gjer dette, så bønene dykkar ikkje vert hindra.

Vi er skrøplege kar, kona er veikast og for mitt vedkommande har visst det karet gått i stykker utan at det vart noko meir av noko. Dette minner meg om andre bodskapen 2.pinsedag 2011, der kom to bodskapar og eg forstod det slik at den fyrste vart til meg og den andre til henne, samtidig som det var til oss alle. Eg tek med begge bodskapane 13.6.2011:

Bodskap 1a:

Om du av og til kjenner einsemd, om du av og til føler deg aleine, så sa eg til min tener då han følte seg nedfor, gløymd og aleine, ver frimodig, framleis finst der 10000 som enno ikkje har bøygt kne. Og det skal du vite mitt barn, den skare omkring deg som framleis lever i tro, er fylt av den Hellige Ånd. Tel? Tusenar på tusenar, tel? millionar, du er ikkje åleine, men det er millionar av andre som strider den same trua sin strid, som kjemper den same åndelege kamp, derfor løft ditt blikk opp på vitneskaren, den skya som er …… den ganske jord, så skal du kjenne at du blir oppmuntra. Så skal du føle at du ikkje står åleine, men du skal snu deg rundt og så skal du høre lyden av mange røster som priser mitt namn. Men du må få dine augne opp så du får sjå det. Du må få ditt øre opplatt, så du får høre det. Og da er eg den som bor i ditt indre øye, og eg er den som … så du kan høre …. At du er ikkje åleine.

Bodskap 1b:

Aldri har mi menighet talt så mange, aldri har den vært så stor. Aldri har det skjedd så mye under og frelsesteikn som i disse tider. Og det fortel at eg er nær, eg kjem snart, byrjinga var fantastisk, men enden og avslutninga skal overgå alt det som har vore. Og eg skal føre mi menighet …. I stor triumf. Da skal verda få kjenne og vite at det har vore nokon der nede som har bremsa opp. Då skal dei få sanne og erfare at når mi menighet flyttar høgare opp, då skal denne verda gå gjennom den eine trengsel etter den andre. Derfor mitt barn, ver frimodig, for aldri nokon gong har det skjett så mykje som gjev mitt namn ære. Halleluja.

Tore Kristiansen talte. Han las ifrå 2.Tess.2 om den Lovlause og sa at det var Kristi menighet som heldt igjen, når den verte teken bort, så vil den Lovlause syne seg. Men vi merkar den Lovlause allereie no. For det står då skrive at fråfallet, då den Lovlause set seg i Guds tempel, må komme før Jesu gjenkomme. (Op.13). Denne bodskapen stadfester at menigheta har helde igjen, den har bremsa og det vil merkast når den vert teken bort. (Op.14). Då skal verda gå gjennom den eine trengselen etter den andre. (Op.15-19).

Tyding av tungetale ved Tore Kristiansen:

Bodskap 2a:

Mi sterke hand kan løfte den mest håplause, den er lang og den rekker ned til det djupaste. Derfor skal du ikkje tru at ikkje eg kan nå deg, men eg kan nå deg. Uansett kvar du befinn deg i verda, uansett kor bunden Satan har bunde deg med sine band, eg kan løyse deg og setje deg fri. Eg, Jesus har så det merkast, eg har et blod som har rent ifra mine sår til dine synders forlating. Og det er betaling nok, i det er det soning nok, det er nok for heile verda si synd. Uansett kva du meiner og føler og vert anfekta med. Min nåde er nok for deg. Og mitt blod er meir enn nok for deg. Og kva som er nok for deg, det skal du få kjenne krafta av. Når du legg di svake hand i mi, så skal du få kjenne eg dreg deg opp.

Bodskap 2b:

Det er mange som har tenkt, om (enn) ikkje ein glad (tanke?). … …. forlating. Men eg, Herren, eg kan gjøre alle ting nye. Eg kan forandre ting, vi byrjar igjen, vi byrjar på nytt og så drar eg deg opp og så trykker eg deg til mitt hjerte og så gjer eg deg til det som eg ynskjer å lede deg til. Vi byrjar om igjen og så vil eg danne deg igjen til eit kar til ære. Og så forkynner eg deg min herlegdom. Fortvil ikkje. Uansett. Eg, Herren er den same og for meg er ingen ting for vanskeleg. Eg gjer noko nytt der som alt er blitt borte.

Profetisk bodskap ved ei kvinne:

…. Søker inn til sin(?) Faders hjerte. … den Hellige Ånd over den som søker meg, seier Herren. Eg er Herren, eg er den første og den siste. Eg er alfa og omega. Eg er Herren, din lækjar.

Men no talar han til meg og om mitt kar, om det har gått i stykker, så formar han det på nytt, han formar det av same leirklumpe og eg forstår det slik at han skaper oss i samsvar med 1.Mos.2, han skapte mannen av mold frå marka og bles livsens ande i nasa hans, så han vart til ei levande sjel og så skapte han kvinna av sidebeinet hans. Så han talar til meg og skapar meg og då talar han til henne gjennom meg og skapar henne også. Han gjev meg ånd og liv og vekker meg opp til liv med seg, han lever i meg og gjennom meg og slik gjev han henne liv også og vekker henne også opp til liv i samfunn med seg.

Han som er alfa og omega byrja den gode gjerning i oss og han skal fullføra den. Så kva er problemet og korleis vil han leie meg ut av det?

Han som er alfa og omega byrja den gode gjering i oss og han skal fullføra den (Fil.1). Korleis då? Han såg meg og kjende meg før mine bein vart forma i mors liv, han såg mine dagar før dei vart talde (bodskapen 19.3.2017 & 6.4.2008). Ja, og så har han gjort sitt verk i meg ved sitt Ord og sin Ande, han planta livet i meg med sitt Ord og det skulle vekse, han fylte meg med den Heilage Ande, eg fekk oppleve at Guds kjærleik vart utrend i vår hjerte ved den Heilage Ande som var oss gitt. Eg har fått kjenne kreftene av Jesu oppstode frå dei døde i mitt indre menneske. Slik byrja han den gode gjerning i meg og slik vil han fullføra den.

Ja, så kva er problemet då? Jau, som eg har skrive i dokumentet

”Det har gått tilbake med dei gamle gudane …….”

Så er der nokon som vil stille seg som mellommenn mellom Kristus og menneske, så det fungerer som synda som skilde menneske frå, til tross for at Kristus tok bort synda med sitt offer ein gong for alle. Derfor vert vi fortrengde, slik som David og flokken hans. Saul hadde vraka Guds Ord, derfor hadde Gud vraka han som konge, men han held på makta likevel og førfølge David og flokken hans. Dei heldt på å komme i trongsteg fleire gongar, men Herren var med David og berga han frå alle vanskane. Og når Saul var fallen, takka David Herren for at han hadde berga han og ført han ut i fritt lende.

Tilsvarande er der ikkje mange i vår tid som forkynner heile Guds råd til frelse, mange har vike av frå den evangeliske forkynninga og mange prestar, predikantar og politikarar har soleis vraka Guds Ord og dei forfølgjer meg og mange med meg liksom Saul forfølgde David. Men Kristus har teke bort synda med sitt offer ein gong for alle og bana vegen for oss inn i det høgheilage og det er det vi må vite å nytte oss av og gå den vegen. Ingen kan stoppe oss. Det er ein bana og rydda veg, inga løve kjem opp på den. Han har sett fram for meg ei opna dør og ingen kan lukke den. Ja, det er han sjølv som er døra.

I det samfunnet vi lever i og i verda er der nok ein Saul med sin hær som vil fortrenge oss og stoppe oss, men når eg går den vegen som Jesus har staka ut for meg, så vil han føre meg ut av vansken og ut i fritt lende. Og der, i fritt lende, er eg fri til å tale Guds Ord.

Det får meg til å tenke på Hans Nilsen Hauge. Prestane hadde monopol på å forkynne Guds Ord i kyrkja, men han gjekk ut og forkynte Guds Ord for kven som helst. Prestane prøvde å stoppe han og fekk han fengsla, men han slapp ut att og heldt fram med si forkynnargjerning. Det trongst, for prestane si forkynning var magelfull, han hadde noko viktig og verdifullt å tilføye. Likevel ville dei stoppe han. Og framleis er det ikkje mange som forkynner heile Guds råd til frelse. Men frelseverket inkluderer ei kone til meg og alt eg treng, eg skal berre søke fyrst Guds rike og hans rettferd, så skal eg få alt det andre i tillegg til det.

Dersom de ikkje tåler at ein mann seier ”eg” når han vil ha seg ei kone, så betyr det at de vil sosialisere henne som ei felleshore eller ta henne heilt ifrå han. Det betyr rett og slett at de vrakar Guds ord.

Eg får ta av livets vatn gratis, eg får drikke av det og merke at det gjev liv til mi sjel, Jesus bles sin Ande i meg, slik vekker han meg opp til liv i samfunn med seg, i samsvar med 1.Mos.2 og eg trur han gjev meg ei kone i samsvar med 1.Mos.2. då tenkte eg fyrst på ho ”Miss Oslo 1990”, så på henne Virtuella. Men ho har no hatt ein kjæraste som vart sambuaren hennar og mannen hennar for nærare 30-40 år sidan. Og eg er ærleg tala ikkje særleg interessert i å få henne til kone lenger, for å seie det mildt. Som sagt har eg hatt ei prioritetsordning, der eg ber Gud frelse sjeler, som fyrste prioritet, gje dei ånd og liv og vekke dei opp til liv i saman med seg, slik kan han frelse og bevare både henne Miss Oslo 1990 og henne Virtuella og mange fleire. Og så har eg bedt han gje meg ei frelst kvinnen som andre prioritet. Men då får eg motbør. Kvifor det? For då ber eg som den heimeverande sonen. Men han skulle visst ikkje få noko. Då skulle de visst vere som bortkomne søner og døtre, kropp og sjel var salsvare, for den Duglause Hyrdingen gjætte slaktesauene for sauehandlarane. Ho Virtuella selde kropp og sjel til Djevelen og var fortapt. Men Jesus kom for å frelse det som var fortapt. Omsider kjem vel dei bortkomne sønene og døtrene heim att, får vi håpe. Så vert det full fest. Er enden god, så er all ting godt.

Men eg ber så visst ikkje Gud gje meg kona til ein kvan anna, eg bøyer ikkje kne for å erkjenne at eg er så syndige at eg vil ha kona til ein annan mann, som om det er slik Gud gjev meg nåde. For eg har bedt han om å gje meg ei frelst kvinne til kone sidan eg var ung og han har svart meg positivt på det heile tida, det er inkludert i det fullførde frelsesverket. Og han talte til meg som til den heimeverande sonen og sa han ville gje meg det som arv.

I 1995 kjende eg meg einsam og forlatt i Oslo, men eg gjekk på møte i den Frie Evangeliske Forsamling i Møllergata 40 og Jesus sa til meg at han ville snakke med meg. Han hadde nye vegar for meg og ville opne nye dører for meg. Det har han sagt seinare også, han har halde fram med å tale til meg og då seier han du og eg svarar han med å seie eg. Eg studerer biologi og han har gjenteke at han har nye vegar og nye planar, eg skal gå den vegen han har staka ut for meg. Han har sett framfor meg ei opna dør …

Skulle han no likevel gje meg henne Virtuella til kone? Då byrjar eg alvorleg tala å lure, kva i helvete …..? For meg verkar det som om hennar interesse for meg har vore like svikarisk som Dalilas interesse for Samson. Skal ho få fleire moglegheiter? Kor lenge sakl vi halde på slik? Mykje tyder på at det er underhaldning som er hovudsaka, slik som massemedia skriv om kvinna i vår tid, sirkeltenking ved den dialektiske omforminga, Hegels dialektikk, der Gud og det einskilde mennesket hadde lit og ingen betydning.

Men eg har no behelde mi barnetru og min rasjonalitet. Eg skal halde fram med å sjå opp til Jesus, eg skal ikkje sjå på det som skjer rundt meg i staden og la meg påverke av det, men eg skal knyte trua mi til Guds Ord og la det vere lykte for min fot og lys på min stig.

Velsigning frå himmelen ved trua på Jesus.